iacopone, 25-38: noi me pensava quann' era en amore del monno falso pien
menare, / la morte appropinquare, quann' om pensa gaudire. dante, vita
stermenare, / la morte appropinquare, quann' om pensa gaudire. boccaccio, i-25:
molte enfermetà ha caritè, che patea quann' era vano. = deriv.
14). iacopone, 2-54: quann' esso te chiamava e mate te vocava
d'entomo: / noi me pensava quann' era nel monno, / ca entanno a
d'entorno: / noi me pensava quann' era nel monno, / ca entanno a
contemplavi 'n quella carne velata? / quann' esso te sugia, l'amor co te
iacopone, 25-45: noi me pensava, quann' io magnava / el cibo e 'l
1-61-46: mo 'l me pensava / quann' eo manecava, / el cibo e 'l
enfermetà ha caritè, / che patea quann' era vano. cavalca, ii-n: si
stermenare, / la morte appropinquare, quann' om pensa gaudire. sanudo, 3-265:
d'entomo: / noi me pensava quann' era nel monno, / ca entanno a
iacopone, 25-46: noi me pensava, quann' io magnava / el cibo e 'l
p p iacopone, 20-13: quann' altri già al predecare o a udir
d'entomo: / noi me pensava quann' era nel monno, / ca entanno a
tra pone, 20-11: quann' altri già al predecare o a udir messa
bere abbondantemente. iacopone, 20-12: quann' altri già al predecare o a udir
, popparlo. iacopone, 2-52: quann' esso te sugìa, - l'amor co
vocata constituzione generale, lacopone, 2-54: quann' esso te chiamava -e mate te vocava