: l'omo, quando en prima sì peccao, / deguastao l'orden de l'
: l'omo, quando en prima sì peccao, / deguastao l'orden de l'
/ la crudele sentenzia e lo gran peccao / ke fa l'inperadore malamente et a
lo castellan k'è plen d'omia peccao. = voce di area sett.
ornato è vicino lo stil peccante. peccao, v. peccato. peccare (
ant. pecado, pecato, peccado, peccao), sm. (plur.
dever la porta, e quelo che cum peccao t'afani de levar e'te lo
l'omo, quando en prima sì peccao, / deguastao l'orden de l'amore
lo castellan k'è plen d'omia peccao. parafrasi del decalogo, v-422-95: più
scriptum de lo pramar bando de quel peccao d'adan fosse raspaa e raxa. nievo
elucidano volgar., 112: lo quarto peccao fo sacrilegio (zoè furto in logo
volgar., 112: lo quarto peccao fo sacrilegio (zoè furto in logo sacrado
vosse sostenì morte per la satisfazione del peccao. -castigo per un delitto commesso
el se conferma pu in lo so peccao e no n'e absolto ma ghe sovre-
/ d'aver fai- to un gran peccao. dodici ammaestramenti che la savia donna
: l'omo, quando en prima sì peccao, / degua- -assimilare la cultura
terra che era malechia per lo nostro peccao. prose genovesi, 12: ma lì
terra che era malechia per lo nostro peccao. simone litta, lxxiv- 210:
de lo bagno lavase la taca de lo peccao. libro di sentenze, 1-15: