= lat. cibare, deriv. da cibus * cibo '. cibària, sf
= voce dotta, lat. cibus 4 nutrimento ', al plur. cibi
ital. merid., dal lat. cibus 'cibo'; cfr. sicil.,
chiosa: « dentes non solum quibus cibus adteritur, sed omnia quibus aliquid exsecari vel
quell'ingegnoso enimma: 'de comedente exivit cibus et de forti egressa est dulcedo '
questa parola: 'carmina poètarum sunt cibus daemoniorum ', quasi armati dell'arme
isidoro, 20-2-12: « merenda est cibus qui declinante die sumitur, quasi postmeridie
che dice: « caro mea vere est cibus ». cariteo, 396: o
del class, cibarlus, deriv. da cibus (v. cibo).
cibis, come dice ippocrate abstineat dul- cibus, et oleosis, et pinguibus. pea