, postea- quam sunt mortili, in caelum receptos esse crediderunt; ita ut imagines
cardine caeli est; nam sine dubio caelum vertitur in septentrionali orbe *); vedi
che ha il colore del cielo (caelum) '; cfr. cerulo.
caerùlus * del colore del cielo (caelum) '; cfr. ceruleo1.
raglio. = dal lat. caelum (di cui s'ignora l'etimo)
', come varrone, 5-18: « caelum dictum scribit aelius quod est caelatum *
*; e isidoro, 3-31-1: « caelum philosophi rotundum, volubile atque ardens esse
cardine caeli est; nam sine dubio caelum vertitur in septentrionali orbe. decumànus est
boeotiam, qui gemino vertice est erectus in caelum. hic in duo finditur iuga:
esclamare come quel terenziano: « o caelum, o terram, o maria neptuni »
a falado quod apud etruscos si- gnificat caelum »; idem, 78-20: « falarica
, è quanto riconoscere che dio fece 'caelum et terram '. savinio, 10-76
penna di david, quando scrisse: 'caelum caeli domino: terram autem dedit fìliis
olympus quasi ololampus, id est quasi caelum ». ololigmanzìa, sf.
lachrymae ', 'coelum 'o 'caelum 'e siffatte quisquiglie grammaticali, ho
rasi, il verso ovidiano 'quot caelum stellas tot habet tua roma puellas', non
cielo'(con uso di coelum per caelum). tòto còrde, locuz.